Το νέο βιβλίο “ο Δήμιος του Φθόνου” του ψυχαναλυτή Σταύρου Χαραλαμπίδη ζωντανεύει επί σκηνής και επιχειρεί να φωτίσει το ερώτημα:

Γιατί φθονούμε τόσο αυτό που θαυμάζουμε;

Τέσσερις ασθενείς , με 4 διαφορετικές αλλά και συμπληρωματικές ιστορίες, μας ταξιδεύουν στο άβατο του ψυχισμού, εκεί όπου ο θαυμασμός μπλέκεται με το μίσος ή και την ανάγκη καταστροφής του αντικειμένου. Τέσσερις ανθρώπινες συναντήσεις και μια φαντασίωση. Τέσσερις περιπτώσεις ασθενών και ένας ψυχαναλυτής βρίσκονται, πλησιάζονται και χάνονται μέσα στον λαβύρινθο του θεραπευτικού δωματίου. Το ψυχαναλυτικά φαντασιακό παντρεύεται με τη σκηνοθετική μαεστρία και δραματουργική επεξεργασία του Martin Scharnhorst. Το τελικό συν-δημιούργημα αποδίδεται από μια ομάδα εξαιρετικά ταλαντούχων  ηθοποιών. Όλα αυτά θα εξελιχθούν στη φιλόξενη στέγη του στούντιο Μαυρομιχάλη 17 Ιαν – 21 Μαρ 2024.Εισιτήρια στο ταμείο του θεάτρου και στο https://www.more.com/theater/o-dimios-tou-fthonou/.

Κάθε θεατρική μας παράσταση θα σχολιάζεται απόψε ψυχαναλυτές,  ψυχαναλυτικούς ψυχοθεραπευτές, ομαδικούς θεραπευτές του ινστιτούτου σχεσιακής και ομαδικής ψυχοθεραπείας καθώς και άλλων φορέων για μια ώρα σε ανοιχτή συζήτηση με το κοινό.

Αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι,

σας καλωσορίζω ως Πρόεδρος του 2^ου Πανελληνίου Συμποσίου Σχεσιακής Ψυχανάλυσης και Ομαδικής Ψυχοθεραπείας με τίτλο: Ρήξη και επιδιόρθωση τραύματος: φαντασίωση ή πραγματικότητα?

Ο τίτλος του συμποσίου σχετίζεται με την θεμελιώδη προσπάθεια της αναλυτικής δυάδας, κοινωνικών, εθνικών και διεθνικών  ομάδων να αναγνωρίσουν , μεταβολίσουν , ξεπεράσουν το τραύμα ή/και να πενθήσουν την τραυματική συνθήκη. Σε αυτήν την προσπάθεια η   δι-υποκειμενική συναλλαγή  αλληλεπιδρά συνειδητά και ασυνείδητα με διαγενεολογικούς άλλους, σε τοπικό, εθνικό και διεθνικό επίπεδο. Ο χρόνος υποκειμενικοποιείται και άλλοτε βιώνεται στην αχρονικότητα του. Η μνήμη και η λήθη διασταυρώνονται , οι ενόρμησεις  της ζωής και  θανάτου κονταροχτυπιούνται , ψυχικές μας περιοχές αποκρύπτονται ή αναδύονται για πρώτη φορά. Τι θα επικρατήσει μετά το τραύμα?  Τι συμβαίνει όταν η ταυτότητα μας εσωκλείει κυρίως το τραύμα? Πως το ενδοψυχικό συναντά το διαπροσωπικό και το άτομο τις διάφορες ομάδες του σε τραυματικές συνθήκες?

Αυτά είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα τα οποία θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε. Την Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2024 , θα συναντηθούμε διαδικτυακά με ομιλούντες μόνο διεθνείς εξέχοντες ομιλητές ενώ το Σαββατοκύριακο 27,28 Ιανουαρίου θα βρεθούμε δια ζώσης στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, Λεωφ. Αλεξάνδρας 196, Αθήνα.

Χαραλαμπίδης Σταύρος, Πρόεδρος Συμποσίου, Διευθυντής Ι.Σ.Ο.Ψ.

Το βιβλίο Ο δήμιος του φθόνου αποτελεί την πρώτη προσπάθεια στην Ελλάδα να γραφτεί ένα βιβλίο υπό το πρίσμα της σχεσιακής ψυχανάλυσης και να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βασικό εγχειρίδιο διδαχής της σχεσιακής ψυχανάλυσης από ψυχαναλυτικά ινστιτούτα, πανεπιστημιακά ιδρύματα αλλά και ψυχοθεραπευτικούς οργανισμούς που εκπαιδεύουν στην ομαδική ανάλυση και στα ομαδικά δυναμικά. Ο συγγραφέας, με το παρόν βιβλίο αποκρυσταλλώνει τον τρόπο που σκέφτεται ως κλινικός θεραπευτής για το άτομο, τη δυάδα, την τριάδα, την οικογένεια, την ομάδα, τη μεγάλη ομάδα, την κοινωνία, τις διεθνικές σχέσεις και τις σχέσεις μεταξύ οργανισμών. Αποτελεί απάντηση σε ένα από τα βιβλία που έχει καθορίσει την κλινική του πράξη και θεωρητική του οπτική, τον Δήμιο του Έρωτα του Irvin Yalom. Παραθέτωνται περιπτώσεις συναφείς με αυτές που παρουσιάζονται στο βιβλίο του Yalom και περιγράφονται περιπτώσεις όπου η επένδυση προς το αντικείμενο σχετίζεται με θαυμασμό και ταυτόχρονα μίσος ή/και ανάγκη καταστροφής του αντικειμένου· δηλαδή, περιπτώσεις όπου το προεξάρχον συναίσθημα ήταν ο φθόνος.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί φυσική συνέχεια του πρώτου βιβλίου του συγγραφέα Χαραλαμπίδη Σταύρου «Ο δήμιος του φθόνου» για τη σχεσιακή ψυχανάλυση και τα ομαδικά δυναμικά όπου και αποκρυσταλλώνεται η βασική θεωρία -μέσα από την οπτική του συγγραφέα-, σύμφωνα με την οποία θεραπεύουν, εποπτεύουν και εκπαιδεύουν στο Ινστιτούτο Σχεσιακής και Ομαδικής Ψυχοθεραπείας το οποίο και διευθύνει.

Στο νέο αυτό συλλογικό τόμο, παρουσιάζεται η πολυφωνία και ο πλουραλισμός που χρησιμοποιούν οι ψυχοθεραπευτές για να βρουν μια κοινή γλώσσα μεταξύ τούς. Αυτό το κοινό ταξίδι ενέχει δημιουργικές αντιπαραθέσεις ώστε να προκύπτει μια γόνιμη σύνθεση αλλά και μια σταθερή σύνδεση με τον θεσμό. Αυτή η κοινή γλώσσα συνδιαμορφώθηκε στο πέρασμα σχεδόν δύο δεκαετιών, καθώς πολλοί από τους εκπαιδευτές εκπαιδεύτηκαν και εποπτευθήκαν μαζί, οπότε και η γλώσσα αυτή χρησιμοποιείται μεταξύ τους αλλά και με τους ασθενείς, τους εκπαιδευόμενους και τους εποπτευόμενους, καθώς και με άλλα ινστιτούτα και θεσμούς εντός και εκτός Ελλάδος.